Sappho fragment 31

Sappho depicted in the Parnassus painting by Raphael, 1509.

Sappho fragment 31

φάινεταί μοι κῆνος ἴσος θέοισιν
ἔμμεν ὤνερ, ὄττις ἐναντίος τοι
ἰσδάνει καὶ πλάσιον ἆδυ φωνεί-
.σας ὐπακούει

καὶ γελαίσας ἰμερόεν τό μ᾽ ἦ μάν
καρδίαν ἐν στήθεσιν ἐπτόησεν·
ὠς γὰρ εἰσίδω βροχέως σε, φώνας
.οὐδὲν ἔτ᾽ ἴκει·

ἀλλὰ κάμ μὲν γλῶσσα ἔαγε, λέπτον
δ᾽ αὔτικα χρῷ πῦρ ὐπαδεδρόμηκεν,
ὀππάτεσσι δ᾽ οὐδὲν ὄρημ᾽,ἐπιρρόμ-
.βεισι δ᾽ ἄκουαι.

καδ δέ μ᾽ ἴδρως κακχέεται, τρόμος δὲ
παῖσαν ἄγρει, χλωροτέρα δὲ ποίας
ἔμμι, τεθνάκην δ᾽ ὀλίγω ᾽πιδεύης
.φαίνομαι […].

ἀλλὰ πᾶν τόλματον …

Equal to the gods seems to me that man
who in front of you sits
and listens nearby to you while
you speak sweetly

and while you laugh charmingly, truly this
excited my heart inside my breast.
When I briefly glance at you,
I’m speechless.

My tongue has been torn, a subtle
fire swiftly flows through my skin.
Nothing I see with my eyes
and my ears buzz.

Over me a sweat pours, a trembling
seizes me entirely, I’m more wet than grass
and seems to me that I’m on the verge
of death.

But everything must be endured…



Descubre más desde EPISTEMOMANÍA

Suscríbete y recibe las últimas entradas en tu correo electrónico.